Gdy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Słowa jak wyżej wypowiedział św. Paweł. Wypowiedział je gdy zmężniał. Ale zanim zmężniał prześladował chrześcijan. Tak samo zmężniał poeta. Jarosław Marek Rymkiewicz biegał kiedyś po Piotrkowskiej i chwalił jutrzenkę Stalina. Biegał i nie mógł się nachwalić. Podpisywał komunistyczne listy poparcia oraz angażował się jak trzeba i kiedy trzeba.
Rymkiewicz, gdy zmężniał, sam to ujawnił. Przyznał się do winy. Wyraził skruchę. Przeszłość czynnie odrzucił. Co mógł, naprawił. Niczego nie tuszował. Nie fałszował.
Tym się różni Rymkiewicz od partyjnych ex-towarzyszy, tajnych i jawnych współpracowników, nad i zwykłych redaktorów, rozmaitych papug, jak również niekiedy noblistów. Że nie wspomnę o tych współczesnie lepiej wykształconych i z większych miast.
Nie ma u nas świętych Pawłów ani poetów Rymkiewiczów. Stąd ten gnój.
Komentarze